Tijd voor een ander.......... boek?

 

 

In dit deel van de website vind je boeken  die je voor je hobby en/of zelfontplooiing zou kunnen gebruiken. Deze boeken zijn (nog) niet te koop eventueel wil ik wel ruilen tegen andere boeken

 

 

LET OP !!    Boeken alleen in overleg

Boeken over Esoterie, Holisme, Spiritualiteit en overige zaken

In dit deel van de website vind je boeken  die je voor je hobby en/of zelfontplooiing zou kunnen gebruiken. Deze boeken zijn  (nog) niet te koop eventueel wil ik wel ruilen tegen andere boeken

wat is het verschil tussen taoïsme en daoïsme

 Het verschil tussen taoïsme en daoïsme is in wezen een kwestie van transliteratie en taalgebruik, niet van betekenis. Beide termen verwijzen naar dezelfde filosofische en religieuze traditie uit het oude China, die draait om het concept van de Tao (ook geschreven als Dao) , oftewel "de Weg".

Hier zijn de verschillen uitgelegd:

  1. Transliteratie:

    • Taoïsme: Dit is de oudere transliteratie van het Chinese woord 道 (Tao/Dao), gebaseerd op het Wade-Giles systeem, dat in het begin van de 20e eeuw populair was in westerse academische en culturele contexten.

    • Daoïsme: Dit is de moderne transliteratie gebaseerd op het pinyin-systeem, dat in de jaren 1950 door de Chinese overheid werd ingevoerd en nu wereldwijd wordt gebruikt voor de standaardromanisatie van Chinees.

  2. Gebruik:

    • Taoïsme wordt nog steeds vaak gebruikt in oudere literatuur of door mensen die gewend zijn aan het Wade-Giles systeem.

    • Daoïsme is tegenwoordig de voorkeursvorm in academische en officiële contexten, omdat pinyin nu de standaard is.

  3. Uitsprakelijke nuances: Hoewel beide vormen in geschreven taal hetzelfde betekenen, ligt de uitspraak van "Dao" dichter bij de oorspronkelijke klank in het Mandarijn dan "Tao".

Conclusie: Er is inhoudelijk geen verschil; het gaat puur om de manier waarop het woord is getranscribeerd uit het Chinees naar het Latijnse alfabet. Je kunt beide gebruiken, afhankelijk van persoonlijke voorkeur of context.

 

nb. 

Het Pinyinsysteem is een fonetisch schrift dat wordt gebruikt om de uitspraak van het Mandarijn-Chinese schrift in het Latijnse alfabet weer te geven. Het werd in de jaren 1950 in China ontwikkeld en is sindsdien de standaard geworden voor het leren van Mandarijn.

Belangrijke kenmerken van het pinyinsysteem:

  1. Klanken: Pinyin representeert de uitspraak van Chinese karakters door middel van letters en klankgroepen (bijvoorbeeld zh, ch, sh).

  2. Tonen: Mandarijn kent vier tonen en een neutrale toon. Deze worden aangegeven met diakritische tekens boven de klinkers (bijvoorbeeld mā, má, mǎ, mà).

  3. Gebruik: Het wordt gebruikt voor taalonderwijs, typemethodes op toetsenborden en als hulpmiddel bij het leren van karakters.

Het pinyinsysteem heeft het leren van Mandarijn toegankelijker gemaakt voor niet-Chineestaligen en is een essentiële basis bij het leren van de taal.

Het Wade-Giles-systeem is een romanisatiesysteem voor de Chinese taal dat in de 19e eeuw werd ontwikkeld door de Britse sinologen Thomas Wade en Herbert Giles. Het werd lange tijd gebruikt voordat het pinyinsysteem populair werd.

 

Belangrijke kenmerken van het Wade-Giles-systeem:

  1. Klanken: Het gebruikt apostrofen om aspiratie (sterke uitademing) aan te geven, bijvoorbeeld p voor een niet-geaspireerde klank en p’ voor een geaspireerde klank.

  2. Tonen: Hoewel het toonsysteem wordt aangegeven in Chinese woordenboeken, is dit in de standaard-Wade-Giles-transcriptie meestal niet opgenomen.

  3. Gebruik: Het was decennialang dominant in de Engelstalige wereld en werd vaak gebruikt voor plaatsnamen en persoonsnamen (bijvoorbeeld Peking voor 北京 en Chiang Kai-shek voor 蒋介石).

Het Wade-Giles-systeem is grotendeels vervangen door pinyin vanwege de eenvoud en standaardisatie, maar het wordt nog steeds af en toe gebruikt in historische en academische contexten.